Question

Yurtimiz posbonlari mavzusida hikoya

Answer 1

Ответ:

Oʻzbekiston Respublikasi Milliy gvardiyasi — Oʻzbekiston Qurolli Kuchlari tarkibidagi harbiylashtirilgan boʻlinma. 1992 yil 23 yanvarda yaratilgan.

1000 kishi, bitta brigada.

Milliy gvardiya muhim strategik bazalar va ob'ektlarni, shuningdek, VIPlarni himoya qiladi. Milliy gvardiyaning bosh qarorgohi Toshkent shahrida joylashgan. Milliy gvardiya yaxshi jihozlangan va eng yangi texnologiyalar bilan jihozlangan. Milliy gvardiya kichik ko'chma bo'linma bo'lib, shaharlarning kichik xiyobonlarida yaxshi harakat qiladi va shuni ta'kidlash kerakki, u faqat ko'cha janglari uchun to'plangan.

2019-yil iyul oyida avvallari Ichki ishlar vazirligi tarkibiga kirgan Bosh qo‘riqlash boshqarmasi va uning hududiy bo‘linmalari Milliy gvardiya tarkibiga o‘tkazildi.

Объяснение:

Answer 2

Elbette, posta çalışanlarının hayatı ve deneyimleri üzerine bir hikaye anlatabilirim.

Başlık: "Postacının Hüzünlü Mektupları"

Bir zamanlar küçük bir köyde, her sabah güneş doğarken, Ali adında bir postacı günün ilk ışıklarıyla yola çıkar ve köyün her köşesine mektuplarını dağıtırdı. Ali, köyün her sakinini tanır ve onlarla güzel ilişkiler kurmuştu. Köyde yaşayan insanlar için o, haber kaynağı, umut taşıyıcısı ve dosttu.

Ali'nin en çok ziyaret ettiği ev, yaşlı bir çiftin eviydi. İsmail Bey ve Fatma Hanım, yıllardır birbirlerine mektuplar yazmışlardı. İşte bu mektuplar, ayrıldıkları uzun yıllar boyunca ilişkilerini sıcak tutmuştu. İsmail Bey, gençliğinde askere gitmişti ve o zamandan beri köyden ayrılmamıştı. Her hafta sonu, Ali'nin getirdiği mektuplarla tekrar bir araya gelirlerdi.

Ancak bir sabah, Ali, İsmail Bey'den gelen bir mektubu teslim etmek için evlerine gittiğinde, kapının önünde bir sessizlikle karşılaştı. Kapı çalındı, ama kimse cevap vermedi. Endişe içinde içeri girdi ve yaşlı çifti yatakta buldu. İsmail Bey, o gece huzur içinde uyuyakalmıştı ve artık aramızda değildi.

Ali, Fatma Hanım'a başsağlığı diledi ve mektubu teslim etti. Fatma Hanım, gözleri yaşlı bir şekilde mektubu açtı ve İsmail Bey'in son sözlerini okudu. Mektupta İsmail Bey, Fatma Hanım'a olan sevgisini ve özlemini dile getiriyor, ona birlikte geçirdikleri yılları hatırlatıyordu. Fatma Hanım, gözyaşları içinde mektubu öptü ve sakladı. O mektup, onun için son derece değerli bir anı olacaktı.

Ali, o gün köyün her yerinde mektupları dağıtmaya devam etti, ama artık İsmail Bey'in gülümseyen yüzünü göremeyecekti. O, postacı olarak sadece mektupları değil, aynı zamanda insanların duygusal bağlarını da taşıdığının farkındaydı.

Bir sonraki sabah, Ali yine güneşin doğuşuyla yola çıktı. Artık İsmail Bey'in evini ziyaret etmeyecekti, ama onun hatırası ve mektupları, köydeki herkesin yaşamına devam etti. Postacı Ali, insanların hayatlarına dokunmanın ve duygusal bağları canlı tutmanın ne kadar önemli olduğunu bir kez daha anladı. Ve o gün, mektupları dağıtırken her bir mektubun içindeki değeri daha çok takdir etti.