Question

Написать сачынение па тэме Скажам вайне усеагульнае,не! бел.лит​

Answer 1

Ответ:

Хутка семдзесят гадоў, як скончылася вялікая вайна. Тады стаяла квітнеючая вясна. На вуліцах абдымаліся незнаёмыя людзі, у радыёпрымачоў выстройваліся чэргі : паслухаць радасныя навіны. Той вясной наш народ пачаў з энтузіязмам аднаўляць руіны страні : ворага прагналі, пара навесці парадак у доме.

Мы не любім воен, таму што іх пачынаюць за свае інтарэсы палітыкі, багацеі або фанатыкі. Але Айчынная вайна называецца Вялікай, бо вялікі быў народны подзвіг. Людзі ваявалі не за палітычныя каштоўнасці, а за свой ​​дом, сад каля яго, за сям’ю. Заканамерна, што перамаглі тыя, хто змагаўся за чалавечыя каштоўнасці. А тыя , хто прыйшоў заняволіць, пацярпелі паразу.

Цяпер усе мы карыстаемся пладамі барацьбы нашых прадзедаў за нашу свабоду ад рабства. А таксама — плёнам іх працы, бо ваеннае і пасляваеннае пакаленне аднавілі прамысловасць, адбудавалі гарады і вёскі, дзе цяпер жывем мы. Веліч народнага подзвігу ў тым, што яго стваралі не для сябе. Людзі ахвяравалі сабой для будучых пакаленняў, для нас. Мы ж, жывучы ў выгодзе, нашмат больш скардзімся на жыццё, чым яны.

Чаму вайна можа навучыць чалавека? Перш за ўсё, цаніць мір і па — братэрску аб’ядноўвацца дзеля яго. Шанаваць магчымасць жыць побач з блізкімі, а не чакаць іх гадамі з фронту. Кахаць і быць з любімымі, а не атрымоўваць « пахаванкі» жаніхоў. Спакойна ісці па вуліцы, а не бегчы хутчэй у бамбасховішча. Купляць у краме свежыя булачкі, а ня пячы хлеб з лебяды

Ветэраны ВАВ могуць расказаць нам, як страшная вайна, наколькі свет лепш. Але іх становіцца ўсё менш . Так давайце ж самі памятаць пра гэта, каб вялікія і малыя вайны засталіся ў гісторыі!

Больш чым паўстагоддзя таму адгрымелі апошнія залпы вайны. Вярнуліся дадому мільёны мужчын, абазнаных ўсе нягоды, якія калі-небудзь даставаліся на долю чалавека  І шмат мільёнаў ваенных і цывільных не вярнуліся. Яны засталіся на незлічоных палях бітваў, у попеле концлагерных кремацыйных печаў, на сушы і на дне некалькіх мораў. Ўсюды. Сёння кажуць , што не засталося больш таямніц, і мы ведаем усё пра вайну. Калі мы ведаем усё пра вайну, то адкуль шчымлівая туга, якую адчуваеш , калі гучыць гімн Вялікай Айчыннай.  Адкуль боль, ад якой нікуды не падзецца, калі з-пад кучы лапезна — пярэстых сучасных фатаграфій выгляне пажоўклы куток ваеннай фотакарткі, дзе абняўшыся стаяць загінулыя тады і памерлыя зусім нядаўна? І дзе мяжа, якая падзяляе наш шматстайны і дынамічны свет і свет, які застаўся за кадрам кінахронікі тых праўдзівых і жорсткіх гадоў ? Не, апошнія слова пра тую вайну яшчэ не

Объяснение:

Answer 2

"Скажам вайне усеагульнае, не!" - Геройство на страницах белорусской литературы

Белорусская литература всегда была отражением духа и воли народа, его стремлений и надежд. В истории этой литературы неоднократно возникали моменты, когда слова становились мощным оружием в борьбе за свободу и справедливость. Одним из таких знаковых лозунгов стало "Скажам вайне усеагульнае, не!", которое с момента своего появления зазвучало глубоко и громко в сердцах белорусского народа.

Этот лозунг стал символом отвержения насилия и подавления. Он выразил не только желание жить в свободной стране, но и решимость дать достойный отпор любым формам агрессии. Сила этой фразы заключалась в простоте и искренности. Она стала ярким примером того, как слово может стать оружием массовой мобилизации и вдохновения.

Белорусская литература была полна примеров, когда писатели и поэты нашли в себе силы сказать "не" насилию и несправедливости. В их произведениях звучала гордость за свой народ, его историю и культуру. Их слова поддерживали и вдохновляли тех, кто верил в лучшее будущее и был готов бороться за него.

История белорусской литературы становится свидетельством того, как важно иметь голос, особенно когда этот голос говорит в защиту основных человеческих ценностей. "Скажам вайне усеагульнае, не!" остается актуальным в любой эпохе и в любых обстоятельствах, напоминая о нашей ответственности перед историей, перед себе и перед будущим поколением.

Таким образом, белорусская литература доказывает, что слово может стать сильнейшим оружием, способным изменить мир. Она вдохновляет нас отстаивать свои убеждения, говорить "не" насилию и несправедливости, и стремиться к светлому будущему, где каждый человек может жить в мире и свободе.