Question

Срочно!!! сочинение-рассуждение Янка Брыль Memento mori на 1.5 стр​​

Answer 1

Ответ:

восенню сорак трэцяга года на адным з самых спакойных перагонаў Беларускай чыгункі ўзарваўся нямецкі вайсковы эшалон.

Праз дзень, халодным, золкім досвіткам, бліжэйшую да месца катастрофы вёску акружылі карнікі. Жандары ў касках і стракатых плашч-палатках і мясцовыя здраднікі-паліцаі ў чорных, прамоклых шынялях прыехалі з райцэнтра на пяці машынах. Вёска была вялікая, але «накрыць» яе ўдалося хутка і спраўна. Як высветлілася значна пазней, уцалела толькі двое: хлапчук, які выпаўз баразной у загуменныя кусты, і дзед, што якраз заначаваў у сваяка на дальнім хутары.

Усе іншыя жыхары сагнаны былі ў той канец вёскі, дзе стаяла старая вялізная адрына, - усё, што ўцалела ад калгаснай фермы.

Зондэрфюрэр, начальнік экспедыцыі, разважыў, што прымусіць «бандытаў» капаць сабе яму - доўгая гісторыя. Значна прасцей спаліць іх у гэтай адрыне. Пакуль яго падначаленыя заганялі вёску ў трое шырокіх варот драўлянай будыніны, ён стаяў трохі збоку, на ўзгорачку, і непрыемна моршчыўся ад дзікага крыку і плачу...

Побач з ім амаль непрыкметна ўздрыгвала ад пранізлівай слаты маладая збялелая перакладчыца.

- Мы хутка скончым гэтае швайнэрай*, і тады, фройляйн Вэра, паедзем дахаты. Будзе зноў цёпла... О так!..

* Свінства.

Істота ў скураным паліто і белай вязанай хустцы выклікала на твар крывое падабенства службова-інтымнай усмешкі.

Так бы ўсё і было, як бывала, аднак, зірнуўшы ў натоўп сваіх ахвяр, што набліжаліся да крайняй ад яго чорнай пячоры варот, зондэрфюрэр заўважыў знаёмага.

- Адкуль я ведаю яго?.. О! Мэншэнскінд*, дык гэта ж той пячнік! Скажыце, фройляйн Вэра, каб яго падагналі сюды.

* Даслоўна - «дзіця чалавечае», адпавядае беларускаму «хлопча».

Печніка падагналі.

- Біст ду дох аўх гір, майн лібэр кэрль?* - засмяяўся начальнік.

* І ты таксама тут, мой дарагі?

Пячнік нічога не зразумеў. Ды, відаць, і не чуў. Бледны, без шапкі на лысіне, аброслы сівеючай шчэццю, ён упёрся ў немца скамянелымі вачыма і маўчаў. Толькі бяскроўныя губы перасмыкаліся, як ад нязбытнага жадання гаварыць.

Улетку ён рабіў зондэрфюрэру печы. Знайшлі яго і прывялі, вядомага на ўсю ваколіцу. Пяць раніц дзяжурны жандар абшукваў яго і кожны раз аднолькава весела знаходзіў у кішэнях майстра тое самае крэсіва, самасад і кавалак чорнага хлеба. А печы атрымаліся выдатныя. Кухар хваліць пліту, а сам зондэрфюрэр - грубку з белай кафлі. Вось і цяпер ён ледзь не заахкаў на ўспамін аб яе гладкай цеплыні.

- Скажыце яму, фройляйн Вэра, што ён не будзе спалены. Спытайцеся, ён хоча жыць?

- Спадар зондэрфюрэр кажа, што вы, дзядзька, будзеце жыць. І ён пытаецца, ці вы гэтага хочаце?

Пячнік толькі паварушыў бяскроўнымі губамі.

- І скажыце яму... Спытайцеся, хто ў яго там ёсць.

- Спадар зондэрфюрэр пытаецца, хто ў вас там ёсць? Там - у адрыне?

З вуснаў у чалавека сарваліся словы:

- Там... мая... баба...

- Ён кажа, што там яго жонка.

- Скажыце яму, што жонка яго таксама не згарыць. Ён можа ўзяць яе.

- Спадар зондэрфюрэр кажа, што фраў... што жонку сваю вы можаце забраць.

Бяскроўныя губы ў сівеючай шчэці заварушыліся зноў:

- У мяне там і дачка... з малымі дзет... камі...

- Ён кажа, што там у яго ёсць дачка са сваімі дзецьмі.

- О! Мэншэнскінд! Можа, у яго яшчэ хто-небудзь ёсць?

- Спадар зондэрфюрэр пачынае выказваць нездавальненне. Ён пытаецца, хто ў вас там ёсць яшчэ?

- Скажы яму, што ў мяне там суседзі... А ты скажы, што яны сваякі...

- Ён кажа, што ў яго там многа сваякоў. А таксама суседзі.

- Суседзі?! Эс іст абэр этвас цу ляхен!..* Можа, ён хоча, каб я аддаў яму ўсю гэтую банду? Спытайцеся ў яго апошні раз: чаго ён хоча, вар'ят?

* Гэта ўжо проста смешна!..

- Спадар зондэрфюрэр пачынае злаваць. Вы, дзядзька, не дурыцеся, калі хочаце жыць. Зараз адрыну падпаляць. Ён кажа, што вы, мусіць, хацелі б забраць адтуль усю банду.

Пад чорнай навіссю броваў ажылі нарэшце вочы. Губы зусім перасталі дрыжаць. Нібыта не сваю, незвычайным жэстам, пячнік узняў галаву:

- А ён што думаў? І ўсіх! Усіх добрых людзей!.. Можа, ён ім раўня - гэты твой гаспадар? Або ты, можа?.. Цьфу!..

Чалавек плюнуў пад ногі, тады павярнуўся і ўжо не тым няпэўным крокам, як сюды, пайшоў да варот адрыны.

Быў нейкі момант разгубленасці, а потым зондэрфюрэр сарваў з правай рукі мокрую скураную пальчатку, адшпіліў кабуру, выхапіў пісталет і прыцэліўся...

У жудасным ляманце стрэл амаль не пачуўся.

Але пячнік упаў.

Ён яшчэ ўздрыгваў, калі яго паднялі і кінулі цераз парог, пад ногі збою аднавяскоўцаў.

Тады вароты назаўсёды зачыніліся.

І ён згарэў - адзін, хто мог бы ў той дзень не згарэць.

І ён жыве.

1958

Каментары

Друкуецца паводле выд: Выбр. тв. У 3 т. Т.1. Мн., 1992; Т.2. Мн., 1993.

Упершыню - час. «Полымя», 1958, No.12.

1958

Тэкст падаецца паводле выдання: Янка Брыль. Выбраныя творы. Менск, МФ «Беллітфонд», 1999.

Крыніца: невядомая

Можа вас зацікавіць : Васіль Зуёнак. Не дай

Answer 2

"Memento Mori" is a Latin phrase that translates to "Remember that you will die." It serves as a powerful reminder of the inevitability of death and the transient nature of human existence. This concept has been contemplated and explored by various philosophers, artists, and thinkers throughout history. In this essay, I will delve into the meaning behind "Memento Mori" and its significance in our lives.

Human beings have always been aware of their mortality. From ancient civilizations to modern societies, the realization that life is finite has influenced our thoughts, actions, and beliefs. "Memento Mori" encapsulates this profound truth and urges individuals to confront their mortality and make the most of their time on Earth.

In a world filled with distractions, it is easy to forget about the limited time we have. We become consumed by trivial matters, chasing material possessions, and seeking temporary pleasures. However, "Memento Mori" calls for a shift in perspective. It compels us to reflect on the brevity of life and encourages us to prioritize what truly matters.

Death is the great equalizer. It does not discriminate based on wealth, status, or accomplishments. Eventually, every individual will face their mortality. This realization should humble us and prompt us to lead meaningful lives. Rather than being consumed by the pursuit of fame or wealth, we should focus on cultivating relationships, pursuing our passions, and making a positive impact on the world around us.

"Memento Mori" also highlights the impermanence of life's joys and sorrows. It reminds us that both the moments of happiness and the periods of sadness are fleeting. This understanding teaches us to cherish the present moment, to be grateful for what we have, and to find contentment in the simple pleasures of life.

Furthermore, "Memento Mori" serves as a catalyst for introspection and self-reflection. By acknowledging our mortality, we are prompted to examine our values, beliefs, and actions. It invites us to question the legacy we wish to leave behind and to consider the mark we want to make on the world.

While contemplating death may seem morbid or unsettling, it can actually lead to a greater appreciation for life. By accepting the finite nature of our existence, we can find a sense of urgency and motivation to live authentically and purposefully. It compels us to seize the day, to pursue our dreams, and to make every moment count.

In conclusion, "Memento Mori" is a profound reminder of the transience of life. It encourages us to confront our mortality and to live with a heightened sense of purpose and gratitude. By acknowledging death, we gain a deeper appreciation for life and a renewed commitment to making the most of our limited time on Earth. Let us remember that we will die, and in doing so, let us truly live.