Question

Текст:"Паром на бурнай рацэ" .Напишите 1 сочинение на выбор: 1) Навальничная ноч на Дняпры. 2)Пераправа жанчына з указам аб памилаванни. 3) Дуэль у лузе пад Камарынам. 4) Сустрэча и развитанне Горава з жанчынай у чорным.

Answer 1

Ответ:

«У гэты трывожны жнівень 1863 года вайна была паўсюль. „Белыя“ спрачаліся з „чырвонымі“, беларусы абураліся шавінізмам „белага жонду“. Успыхвалі, затухалі і зноў выбухалі ачагі абурэння палітыкай цара.

Пераспелае жыта плакала зярнятамі, а ў жыце стаялі шыбеніцы. I не ўстаў ніхто добры, любоўны, і не сказаў людзям, што нельга рэзаць адзін аднаго, што свет вялікі і на кожнага выстачыць ніў, што хлеб аднолькава смачны, на якой мове яго ні называй. Не мог сказаць. Галоўным быў не хлеб. Галоўнай была свабода».

Генерал Фікельмонт даў загад знішчыць усе чаўны і лодкі. Тры дні ў Прыдняпроўі палілі бярвенні, з якіх інсургенты (паўстанцы) маглі б звязаць плыты. Адзіны паром ля Магілёва ахоўвала рота выпрабаваных у баях салдат пад началам капітана Пора-Леановіча. «Капітану не надта верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва. Таму „ў дапамогу яму“ і „на адпачынак“ паставілі, таксама капітана, Юрыя Горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі».

Палкоўнік Фралоў разбіў атрад інсургентаў, месцазнаходжанне якіх паказаў мясцовы селянін. Кіраўнік паўстанцаў Усяслаў Грынкевіч быў узяты ў палон і асуджаны на смерць.

На кардон (заставу) прыляцеў улан, штосьці перадаў Пора-Леановічу, і яго хутка пераправілі на другі бераг. Гораву, які быў у гэты час на пароме, аж шкада стала зморанага каня — ледзь крануўшыся берага, ён панёс улана да горада.

У двары, дзе жылі афіцэры, Пора-Леановіч практыкаваўся ў стральбе. Ён меў славу першага, не толькі ў палку, брэцёра (дуэлянта). Страляў капітан вельмі трапна.

За вячэрай, выпіўшы, Пора-Леановіч разгаварыўся. Адносіны капітана да людзей, да жыцця ўразілі Горава: у гэтага чалавека не было нічога святога, ён грэбліва ставіўся да ўласных продкаў, да свайго народа, да мінулай гісторыі і да сучаснасці. Пачалася страшэнная навальніца, якую ў народзе называюць «вераб'іная ноч». У цемры двара, якую штохвілінна сляпілі бліскавіцы, з'явілася карэта. Маладая жанчына прасіла пераправіць яе на той бераг. Яна везла ў крэпасць памілаванне мужу, Усяславу Грынкевічу, падпісанае яго «сіяцельствам» графам Мураўёвым. Расстрэл кіраўніку атрада інсургентаў замяняўся пажыццёвай катаргай. Пора-Леановіч ветліва, але цвёрда патлумачыў жанчыне, што зможа пераправіць яе толькі раніцай — такі загад.

Гораву, якога ўразіла прыгажосць і мужнасць жонкі асуджанага, у нейкі момант здалося, што началынк кардона здзекуецца над госцяй. Жанчына ў адчаі гатова плыць цераз раку сама, але капітан не дазваляе і гэтага. Разумеючы пакуты незнаёмкі, Гораў згодны пераправіць яе, Пора-Леановіч, як старшы па званні, забараняе. Калі ўслед жанчыне, пасля таго як яна нагадала Пора-Леановічу, што ён таксама нарадзіўся на гэтай зямлі, каштан кінуў брыдкае слова, Гораў назваў паводзіны яго нізкімі. «Але на вуснах начальніка кардона зноў з'явілася прыязная і страшнам тая ўсмешка

Объяснение:

Answer 2

Сочинение на тему: "Дуэль у лузе пад Камарынам"

На территории древнего Камарына, среди живописных лугов и согретых солнцем долин, разыгралась история, которая запомнилась многим поколениям. Это была дуэль между двумя мужчинами, чьи души и страсти пронзили весь этот край.

Два соперника, Иван и Андрей, считались лучшими друзьями с детства. Они проводили вместе каждый свободный момент, разделяли радости и печали. Но однажды что-то изменилось. За всеми этими годами, возможно, им не удалось раскрыть все свои карты, и их дружба оказалась вдруг под угрозой.

Причиной конфликта стала женщина по имени Екатерина. Она была красавицей, окруженной загадкой и чарующей привлекательностью. Оба друзяги увлеклись этой женщиной, но только одному из них она откликнулась в ответ. Этот момент стал катализатором для их разногласий, и они решили уладить свои разногласия дуэлью.

Дуэль прошла на лугу, где трава была высокой, а солнце медленно катилось к горизонту. Иван и Андрей стояли друг напротив друга, держась за рапиры. Их глаза были полны сложных эмоций – дружбы, ненависти, ревности. Словно зрелище было создано самой природой, чтобы принимать этот необычайный поединок.

Скрип рапир, звон металла, мелькание красок в закатных лучах – все это создавало впечатление, что время замирает, а весь мир сконцентрирован вокруг этой маленькой лузы. Друзья-соперники вложили в каждый удар часть своей души, каждый момент стал испытанием их сил и воли.

И вот, после долгой и напряженной схватки, Андрей был ранен. Рапира пронзила его плечо, но он не упал. Он взглянул на Ивана, а тот опустил оружие и упал на колени. Словно пришедший в себя после туманного боя, Иван осознал бессмысленность этой дуэли.

Он подошел к раненому другу и помог ему встать. Друзья вновь обнялись, и слезы их разрешились, смешиваясь с кровью и травой. Та женщина, ради которой они почти потеряли друг друга, стояла в стороне и смотрела на них с искренней сострадательностью.

Дуэль у лузы пад Камарынам стала для Ивана и Андрея уроком о том, что дружба и солидарность важнее любых страстей и ревности. Этот опыт сделал их более мудрыми и сильными. И хотя дорога дружбы оказалась испещренной терниями, они выбрали ее, ибо она была бесконечно ценнее любой женщины или любого конфликта.