Question

Помогите с грамотным переводом , Биыл Абайдың жасы он үшке толған еді. Бойы оскен. Қол-аяғы ұзарған. Бұрын мұрны шолақтау болушы еді, биыл біраз ұзарып қалпты. Бет-мұрны шолақтау болушы еді, биыл біраз ұзарып қалыпты. Бет-бейнесі баладан гөрі ірілеңкіреп, бала бозбалалық қалпына бейімделген. Бірақ әлі сол мүсінде үлкендік жоқ. Толық балғын емес. Сидиып, арықтап, құр созылған сияқты. Күн көрмей өскен реңі салғың, бойшаң ғана өсімдік бейнелесе.Бұрын қара болушы еді, бетінің қызылы да бар еді. Қазірде қаладан қайтқандық және ауру қосылғандығ бар ма, әйтеуір, бозғылданған. Сұйықтау қоңыр шашының арасынан бас қүйқасы да қылаңданып көрінеді. Абайдың осы сияқты қалпына ендігі мінез машығы да бір алуан боп үйлесті. Өзге баладан гөрі басқа бір ермек, бөлек бір дос тапты. Онысы, әсіресе, әжесі. Одан қала берсе-шешесі. Абай биыл ғана анық бағалады. Бүның әжесі біртүрлі шебер әңгімеші екен. Қызық сөйлейді. Әңгімесінің барлық жерін дәмдіғып,қызықтырып айтады. Әуелі Абай ауыра бастағанда бір күні кешке үйықтай алмай жатып, әжесінен әңгіме айтуды сүрады. Сонда ол ойланып отырып. -Е..е Бұлддыр -бұлдыр кұн өткен. Бұрынғыда кімөткен?- деп, кішкене тақпақтап бастап еді. Абай соны үғып қапты. Келесі жолы әңгіме сүрағанда әжесін тізесінен ақырын қағып - Е ..е Бұлддыр -бұлдыр күн өткен. Бүрынғыда кім өткее? - деп тағы да әңгіме тілегенін білдіруші еді.Әжесі әуелде көп-көп ертектер айтқан. "Еділ Жайық ", "Жүпар қорығы", "Қүламерген" бәрі де айтылды. Оның әңгімелерін түсте де, кешке де, тіпті көш бойы да Абай айтқыза беретін болды. Бертін келе , тәуір болып алған соң, әжесінен тағы бір әңгімелер тапты. Ол -осы ел ішінде Зеренің жасынан бергі көргені, естігені жайындағы әңгімелер. Ел мен елдің шабысы, таласы жайында бірталай күндер айтты... Тағы бір күндер Мамыр, Еңліктей қыздардың қайғыларын да айтып берді. Абай қажымай, жалықпай, ылғи ғана ынтыға тыңдайтын. Кейде әжесі шаршап, айтпай қойса, өз шешесіне жабысатын. Үлжан да көп әңгіме білуші еді. Және ол, көбінесе, өлеңді сөзді жиі айтады. Нелер ескі заман жырларын, айтыс, өсинет әзілдерін де көпайтып береді. Екі анасын көңілдедіріп, тағы айтқызу үшін кейде өзі де өаладан әкелген кітаптарының ішінен "Жүсіп -Зылиха" сияқты қиссаларды оқып береді. Әндетіп, мақамамдап қояды. Шешелеріне үғымсыз болған түріктілінің жеке сөздерін жолшыбай қазақшалап отырады. Осымен қайта көнілдедіріп алып, ескі әңгімелерді тағы айтқызады. Кішкентай күнінен ертек-әңгімені көп сүйетін бала осы жазда, тіпті, көп естіп, көп біліп алған сияқты. Сондай шеше әңгімелеріне бар пейілін беріп жүрген күндердің бірінде бұл үйге екі бөгде қонақ келіп қонды. Бірі -қартаң, бірі -жас қонақ. Жасын Абай біледі. Ол-былтыр жайлауға келіп, осы үйде үш күндей жатып, "Қозы Көрпеш -Баянды" жырлап берген Байкөкше дегенжыршы. Қасындағы қартаң кісіні Абай өзі білмегенмен, шешесі әбден таниды екен.Қонақтармен дай сүрасып, амандасып болған срң Ұлжан Абайға қарап жымиып -Ал балам, әжеңмен екеумізді қажай беруші едің, әңгіме-жырдың дүкені, міне, жаңа келді. Мына кісі Барлас деген ақып ! деді. Үй іші тегіс қош алған соң, екі ақын да оңай шешілді. Осы түнде ас піскенше Барлас "Қобыланды батыр" жырын жырлады. Абайдың қазақ аузынан да, кітап ішінен де өмірі естіп-білмеген ең бір сұлу, ең бір әсерлі, күшті жыры осы еді. Қобыландының қоштасқан, Тайбурылдың шабысы, Қазан мен Қобыландының жекпе-жегі Абайды, әсіресе, еліткендей юолатын. Жатқанда көпке дейін алағызы үйықтай алмады... Осы жолы Абай әрі өзі ысылып, әрі шешесі арқылы самақ салып, Барлас пен Байкөкшенің дәл бір айдай жібермеді. Бүл уақыттарда жас ала Барлас, Байкөкшемн біржолата дос, жақын боп алды. Мұның ұғымтал, зеректігіне қатты ырза боп, шын сүйсінген Барлас бір оңашада, жай ғана тақпақтап деп кеп, Абайға домбыраны үсынды. - Міне, балам, осы менің батам болсы. Тіпті, шынымен мейірімі түсіп, айтқызып отыр, - деді. Адай ыңғайсызданып ысылды да, үндемеді. Бұл "Барластар ертең жүреді" деген түнде, ас алдында болған сөз еді. Ертеңінде қонақтар қымыз ішіп болып, енді қоштасарға келгенде Ұлжан Барласқа қарап, бір сөз айтатындай пішін білдірді. Қонақтар іркіліп қалған еді. Мынау балам оқудан қайтқалы сүле науқас боп, арыла алмай қойып еді. Сендер келгелі жақсы сөздеріңменем әкелгендей болдыңдар. Қадамы құтты қонақ болдыңдар! деді... Абай тысқа шығып, Барластарды аттандырып жатып, енді көрді. Осы үйдің екі жылқышысы Барласқа арнап бір семіз көк атты, Байкөкшеге арнап бір торы қүнанды ноқталап тұр екен. Екі ақын еқын екеуін жетекке алып, тағы да "қош, қош" айтып, жүріп кетті. Абай шешесіне дән риза боп, қуанып кеп, бұрынғы бір кішкентай күніндегі еркелігіне басты. Ұлжаннның мол денесін қапсыра қушақтап, қатты қысып, бетінен, мүрнынан, көзінен қайтақайта сүйді

Answer 1

В этом году Абаю будет 13.Он стал высоким.Длинные руки и ноги.

Answer 2

Sure, here's a translation of the text you provided:

"Bay's age had reached thirty-one. He had grown tall. His shoulders were wide. Earlier, he had a thin waist, but now he had grown a little thicker. Previously, his chest was narrow, now it had broadened. His business had flourished even from childhood, he had already become a successful businessman. But even now, he hadn't achieved greatness. He wasn't completely accomplished. He was thin, lean, like a bowstring pulled tight. You had gained weight, your cheeks had rounded. Previously, his lips were red as well. Now, there was a return from living there and an added air of sickness, perhaps, exhaustion. The gap between his brows was filled, his forehead showed lines, the mark of the sun, only food would ease it. Previously, he had a sharp gaze, his forehead was also red. Now it was returning, was there fatigue and illness, a weariness, a narrowing. The skin between the eyes is being raised, a wrinkle is visible. At that moment, he recalled. 'E... Elders -Elders, the day has passed.' Who was it yesterday? - he asked, rubbing his forehead with his fingers. Abai responded with a groan. When the next road was asked, Abai tried to recall the end of the saying with his forehead wrinkled, 'E... Elders -Elders, the day has passed.' Who passed before? - he said, trying to remind him. He had mentioned many things at first. 'Edil Zhaik', 'Zhupar Qorygy', 'Qulamergen', all of them were mentioned. His proverbs were vivid, about the present, about the past, like a river, Abai gave them the weight of his wisdom. After that, he even discovered new proverbs. Among them were those from Zeren that he had heard in his youth, the proverbs he had heard in the fields. The country's hardship and the burden of the people, he talked about various days... A few more days, he told the grievances of the girls of Mamyr, Engliktei. Abai was not bored, he did not tire, he was only attentive to the melody. Sometimes he would sharpen his proverbs, speak with poise, delivering them effectively. Uzhan also knew many proverbs. And he, mostly, used meaningful words. He repeated old verses, enlivened the tradition, and delighted the children. Apart from this, he would explain, he also taught other proverbs, like the stories of Yusuf and Zulaykha from the books he had read himself. He then quickly forgot them. Repeating and imitating, he revived old proverbs again. The child, who was fascinated by the sun since his childhood, ate a lot, learned a lot, just like that. The teacher had given him the privilege of borrowing proverbs on some occasions. During one of those days, in this house, two guests arrived unexpectedly. One was Qartang, the other a young guest. Abai recognized the young man. He was familiar with the poems of Baikoksha, who had come to the house singing 'Qozy Korpesh -Bayandı'. The person next to him, Abai did not know, but he recognized his son. Surprised and pleased with the guests, Uzhan looked at Abai and said, "Well, son, offer both of us hospitality, the shop of your proverbs, new guests have arrived!" The two poets were easily accommodated in the house. After the house was fully lit, both poets were soon comfortable. This night, when the day had become light, Ba..."