Question

Умоляю, помогите, пожалуйста! Буду очень благодарна. Прачытайце фрагмент тэксту.Дапішыце гэты фрагмент так, каб атрымалася апавяданне. Аднойчы пайшоў я ў лес з дубальтоўкай за плячыма. Іду, углядаюся па баках і раптам натыкаюся на воўчае логава. Прыгледзеўся і бачу, што маленькае ваўчаня зашылася ў куточак і спалоханымі вочкамі глядзіць мне ў твар. Так і просіцца: “Не бі, мяне, чалавеча, я ж маленькі…” Шкада мне яго стала. Драпежнік-то драпежнік, але зла яшчэ ніякага не зрабіў і віны за сабою не мае. Дык за што ж яго біць? Пры мне была паляўнічая сетка, злавіў я гэтае ваўчаня і панёс дахаты. Прынёс я ваўчаня ў хату, пусціў на падлогу, сабака адразу да яго. Панюхаў і заскуголіў, гледзячы мне ў вочы. “Не спадабаўся пах? – смяюся. – Нічога, прывыкай, будзеце разам жыць”. І тут жа наліў ваўчаняці ў сподачак малака і тыцнуў яго мордачкай. Намачыла яно губы, аблізалася і таксама глядзіць мне ў твар. Я кажу: “На мяса не спадзявайся. Еш хлеб, малако…” Мне яшчэ ў маладосці адзін чалавек гаварыў: “Калі ваўку не даваць мяса змалку, дык можна адвучыць яго ад драпежніцтва”. Тады мяне гэта зацікавіла, а як надарыўся выпадак праверыць, вырашыў я ўпэўніцца: праўду гаварыў той чалавек ці не?

Answer 1

Объяснение:

Ішоў час, а ваўчанё ў мяне харчавалася ўсім тым, што заставалася ад гаспадаравання :хлебам, бульбаю. Спраўненькі такі вырас, росленькі, сапраўдны ваўчок. Толькі вось бачкоў яму не ставала: не на мясе рос.

Адною ранічкаю сталася штось дзіўнае. Выйшаў я з хаты, як бачу:каля ганка пер'е курынае ляжыць. Здзівіўся:няўжо ліса навадзілася. Я зірк убок, ажно бачу, што ваўчок мой у канурцы адсутнічае.

Збег воўк у лес, з'еўшы тры курыцы. А мне ўсё ж навука: колькі ваўка не кармі, ён усё роўна ў лес глядзіць.

Answer 2

Адна раз пайшоў я ў лес з дубальтоўкай за плячыма. Іду, углядаюся па баках, і раптам натыкаюся на воўчае логава. Прыгледзеўся і бачу, што маленькае ваўчаня зашылася ў куточак і спалоханымі вочкамі глядзіць мне ў твар. Так і просіцца: “Не бі, мяне, чалавеча, я ж маленькі…”

Шкада мне яго стала. Драпежнік-то драпежнік, але зла яшчэ ніякага не зрабіў і віны за сабою не мае. Дык за што ж яго біць? Пры мне была паляўнічая сетка, злавіў я гэтае ваўчаня і панёс дахаты. Прынёс я ваўчаня ў хату, пусціў на падлогу, сабака адразу да яго. Панюхаў і заскуголіў, гледзячы мне ў вочы.

“Не спадабаўся пах? – смяюся. – Нічога, прывыкай, будзеце разам жыць”. І тут жа наліў ваўчаняці ў сподачак малака і тыцнуў яго мордачкай. Намачыла яно губы, аблізалася і таксама глядзіць мне ў твар.

Я кажу: “На мяса не спадзявайся. Еш хлеб, малако…” Мне яшчэ ў маладосці адзін чалавек гаварыў: “Калі ваўку не даваць мяса змалку, дык можна адвучыць яго ад драпежніцтва”. Тады мяне гэта зацікавіла, а як надарыўся выпадак праверыць, вырашыў я ўпэўніцца: праўду гаварыў той чалавек ці не?

І так я прыйшоўшы ў лес з дубальтоўкай за плячыма, не толькі не забіў ваўчаня, але і рашыў дазволіць яму жыць у маёй хаце. Ён стаў маім верным сябрам, і я спазнаў, што нават драпежнікі можуць паказаць нам сваю добразыльнасць. А яшчэ больш за гэта - я даверыў падобным супрацьстаўляцца стэрэатыпам і далучыўся да руху за захаванне дзікай прыроды і яе жыхароў, дапамагаючы іншым людзям пабачыць кожнага адмінку з іх чалавечай боку. Так я змяніў жыццё не толькі для мяне і ваўчаняці, але і для маёй супольнасці ўцелем, на що вартая наша спраўжняя сіла - умець мілаваць, а не забіваць.